Leven met een langdurige ziekte, welke dan ook, heeft impact op veel, zo niet alle, aspecten van je leven. Het kan betekenen dat je wordt beperkt of zelfs uitgesloten van werk, inkomen, vrijetijdsbesteding, sport, hobby’s en sociale contacten.

Tevens kun je onvrijwillig in een emotionele achtbaan belanden (en dat is balen als je niet van achtbanen houdt! ).

Een kleine greep uit wat je daarin kunt tegenkomen – en geloof me, in werkelijkheid voelt het net zo chaotisch als deze opsomming: angst, onzekerheid, zorgen, paniek. Vragen als: Hoe nu verder? Gaan mijn klachten verergeren? Ga ik dood? Boosheid en frustratie omdat je iets zó graag wilt, maar je lijf niet (meer) meewerkt. Het vertrouwen in je lichaam verliezen. Ondraaglijke pijn, uitputting op fysiek, mentaal en emotioneel niveau.

En dan nog het onbegrip van de buitenwereld, mensen die jouw strijd niet zien en je klachten niet begrijpen. Maar écht #PIEP# is het als iemand zegt: “Maar je ziet er zo goed uit!”

Je gevangen voelen in je eigen lichaam. Je afvragen: Hoe geef ik mijn leven nu nog zin? Rouwen om wat was, overspoeld worden door wat is, angst voor wat nog komt. En verdriet… Emmers. Vol. Tranen.

De emotionele achtbaan heeft ook z’n hoogtepunten; voor wie het vertrouwen en nieuwsgierigheid groot genoeg is geworden, durft te kijken (ook al is het maar met 1 oog ) en te voelen; die gaat ervaren dat vanaf grote hoogtes de wereld er plots anders uitziet.

Het kan een uitnodiging zijn om bewuster te leven, met aandacht in dit moment, in ontspanning te komen met wat is en vanuit daar je mee te laten voeren door jou flow van binnenuit. Jezelf (leren) zijn en een leven te creëren die jou past, ondanks ziekte en beperkingen. Dit kan vanuit afstemming en verbinding met jezelf en daar is vertraging, rust en ontspanning voor nodig.

Stichting Efkes bekomme biedt die ruimte.
Wij bieden mensen de gelegenheid om tot rust te komen door een vakantie te organiseren en aan te bieden.